Antwerpse Campusartsen wil met beeldbelconsulten studenten met corona opvangen

Meer dan een jaar geleden zette de Associatie Universiteit & Hogescholen Antwerpen (AUHA) een beeldbelproject op waardoor studenten een dokter digitaal konden consulteren. Hoe loopt het pilootproject nu de coronabesmettingen in België weer de hoogte in gaan?

Tijdens het begin van de coronacrisis in maart 2020 kwamen duizenden buitenlandse studenten in België plots vast te zitten. Met de gesloten grenzen was terugreizen naar familie in het buitenland geen optie, waardoor ze ook hun reguliere dokter niet konden opzoeken. De oplossing: een Belgische dokter vinden. Makkelijker gezegd dan gedaan, want velen zijn het Nederlands niet machtig en dokters ook niet altijd het Engels. Daarom kwam de Associatie Universiteit & Hogescholen Antwerpen (AUHA) in het prille begin van de pandemie met een mogelijke oplossing: campusartsen. Om expats op te vangen, zocht de universiteit dokters die zich een paar uur per week konden vrijmaken voor beeldbelconsulten. Vandaag zijn de consultaties ook beschikbaar voor andere studenten van de universiteit en gelieerde medewerkers.

Volgens Hilde Philips, projectleider van de Antwerpse Campusartsen, is zo’n project vrij uniek in België. “Wij zijn de eerste universiteit in België zijn die zo’n dienst aanbiedt aan hun studenten.” vertelt ze. “Toen was het vooral relevant als coronazorg, maar de bedoeling is wel om het ook na corona te blijven gebruiken voor de reguliere zorg.” Daarnaast is er ook een permanentie op de Campusartsen. “Vandaag werken we samen met een aantal artsen uit dichtbijzijnde artsenpraktijken. De eerste afspraak met een arts is altijd een beeldbelconsult, maar daarna kan nog steeds een fysieke vervolgafspraak komen mocht dat nodig zijn.”

Vierde golf

Philips verwacht vooral dat in het najaar veel meer studenten zich zullen aanmelden bij de Campusartsen. Nu de vierde golf in België over het land stroomt, wilden we te weten komen of dat inderdaad het geval was. Volgens Erik Haazen van de huisartsenpraktijk Steytelinck, één van de artsen die zich bezighoudt met het pilootproject, is dat momenteel nog niet het geval. “De besmettingen bij Belgische studenten valt momenteel wel mee,” geeft hij toe. Niet onlogisch, want uit cijfers van het federale onderzoekscentrum voor de volksgezondheid Sciensano blijkt dat de besmettingen vooral bij kinderen en hun ouders afspeelt. “Studenten zijn voor zover we weten niet de motor van de epidemie. Daardoor zie ik momenteel niet overmatig veel studenten van de universiteit of hogeschool.”

Daarom is Dr. Haazen voorlopig niet vaak bezig met studenten te diagnosticeren. Hijzelf is vandaag veel vaker bezig met regularisaties van buitenlandse studenten hun Covid Safe Ticket zodat ze kunnen deelnemen aan publieke activiteiten of op café mogen gaan. “Waar vaak niet aan gedacht wordt is dat buitenlandse studenten al gevaccineerd zijn, maar hun vaccin wordt niet altijd erkend door de Europese Unie. Colombiaanse studenten die bijvoorbeeld zijn ingeënt met een Chinees of Indisch vaccin wordt hier niet erkend.”

Hoewel er geen cijfers beschikbaar zijn, ziet Haazen nog net iets meer buitenlandse studenten. “Van de contacten die ik heb en zie en ook bij mijn collega's waren dat voornamelijk meer dan de helft buitenlandse personen. Ik zie ook geregeld binnenlandse studenten, maar zij gaan dan meer de klassieke vragen stellen: ik heb een hoestje, wat moet ik doen?”

Moeilijk te motiveren

Haazen is tevreden over het project van de UAHA. “Het is zeker een goede zaak dat het RIZIV in het begin van de pandemie de terugbetaling van beeldbelconsulten op poten zette. Daardoor moeten studenten voor een beeldbelconsult maar 2,5 euro betalen. Bij een expat moet dat aanvankelijk eerst grotendeels uit eigen portemonnee doen. Die persoon betaalt dan twintig euro meer, maar krijgt dat later wel terugbetaald.”

Wat al moeilijker is, is om dokters te overtuigen om deel te nemen aan het project. “Huisartsen hebben het al heel druk door de pandemie en de coronatesten die ze moeten afnemen. Laat staan dat ze nog een uur of twee van hun tijd per week willen afstaan om nog meer mensen te behandelen.