Blog: DING-DING-DING! (het geluid van Microsoft Teams)

DRJ

Episode #16 - In onze kantoortuin (we praten betere tijden) zit ik op een voor mij reuze handige plek. Zo’n beetje aan het eind van de ontwikkelstraat en ik kan alles vrij goed in de gaten houden; zelfs vanachter mijn king size beeldscherm. Mijn extra zintuig verklapt me dat een helpdesk-medewerker, een product owner, een marketing manager of een directielid het op mij heeft voorzien. Wie betaalt bepaalt, dus voor dat directielid maak ik een uitzondering. Richting de andere collega’s zet ik mijn meest norse blik op en die blik betekent: niet storen.

Je moet dan wel een geweldig bord voor je kop - of een écht noodgeval - hebben als je mij durft lastig te vallen. Prima truc, eentje die beslist aanbeveling verdient. Ik wil best nodig zijn, maar uitsluitend als het nodig is. Klinkt oké, vindt u ook niet?

Geen stoorzenders

Door Corona gedwongen werk ik thuis. Nergens iemand te zien en dus ook geen stoorzenders op het werkvloertje. Zou je verwachten. Niet dus. Op de meest onmogelijke tijden gaat Microsoft Teams weer eens af. DING-DING-DING! Wég is mijn concentratie. Ik grijp om me heen naar de headset, ik trek de verkeerde USB-stekker los, ik vergeet naar het juiste werkstation te schakelen. Ik kan het niet helpen, maar het is telkens weer een paniektoestand. Je wilt ‘die ander’ tenslotte zo snel mogelijk - waarom eigenlijk? - opnemen.

Is het een Pavlov-reactie uit vervlogen telecomtijden? Anno de moderne tijd zie je wie er heeft gebeld. Als het een privénummer is, dan is het meestal een energiemaatschappij of een soortgelijke stumper die het daglicht eveneens niet kan verdragen. Wat het ook is, zo’n Teams-belletje levert me stress op. Niet veel stress, maar stress = stress. Wedden dat er vast wel een deskundige is te vinden die me gaat vertellen dat stress een mega-Corona-katalysator is? Intussen is het DING-DING-DING!

De man van sales

Na de nodige handelingen ben ik ingeschakeld en ik neem het videogesprek aan. Het kekke mannetje van sales: “Oh sorry, ik moet jou eigenlijk helemaal niet hebben.” Zucht. “Wat leuk, dan kan ik je stem weer eens horen.” Steun. Een klik op het rode telefoontje en klaar zijn we weer. DING-DING-DING! Ik ruk me los uit mijn programmacode en het is wéér dat kekke mannetje van sales: “Is dit het stakeholdersoverleg? Nee? Dan zit ik verkeerd.” Zucht. “Wat leuk, zo spreken we mekaar vaker dan normaal.” Steun. Het rode telefoontje maar weer. DING-DING-DING! Ik klik het kekke mannetje van sales weg zonder op te nemen. Zucht. Steun. Ja, dat is zeer onbeschoft. Ik weet het.

Over de gastblogger:

John Vanderaart was de eerste Nederlandse professionele game-programmeur. Bezitters van de legendarische Commodore 64 kennen hem als ‘John Vanderaart’ of DRJ – Doctor John. Onder die namen publiceert hij tekstadventures en schietspellen als Eindeloos. Tegenwoordig is hij senior developer bij maker van zorg-software WinBase, en werkt hij net als duizenden software-ontwikkelaars thuis. Op SmartHealth doet hij dagelijks verslag van zijn ervaringen. Lees hier alle afleveringen.