Blog: Mistaken identity

“Hier wat foto’s van mijn reis door Amerika”, schrijft Sophie. “Ook wat gênante, en ik heb ook een bril.” Ik scrol verder door haar e-mail. Een foto van een gezin in Parijs, van studievrienden, van twee meisjes die verkleed voor een spiegel staan en lachen. “Dit zijn niet jouw foto’s, Sophie”, is mijn eerste gedachte. Want het is overduidelijk dat ik naar mijn eigen gezicht, mijn familie en mijn vrienden aan het kijken ben.

Een tijd geleden werd ik door een onbekende op Twitter benaderd. Ik kende K. niet, en bij navraag over hoe hij mij kende, schreef K. dat het ging om een ‘beetje raar verhaal’ waarbij ‘jij of je foto’s zijn betrokken’. In een mail vertelde K. later dat hij contact had met een meisje dat zich Sophie noemde.

 Ze chatten en zouden gaan afspreken, maar die dates gingen wegens privéomstandigheden van Sophie niet door. K. werd achterdochtig, zocht verder naar haar profiel en foto’s, en kwam via reversed image search – zoeken waar een afbeelding nog meer te vinden is online –  bij mij terecht. In de mails van Sophie die hij doorstuurt zie ik foto’s van mijn studievrienden, familieleden en mezelf, inclusief nieuwe namen en contexten.

Sophie heeft alleen mijn foto’s gestolen: ze gebruikt een eigen identiteit. Een relatief onschuldig vergrijp misschien: ik zou het vervelender vinden als iemand zich daadwerkelijk voordoet als mij en op louche chatsites en online datingplatforms zijn of haar slag slaat. Maar dat neemt niet weg dat het voelt als een inbreuk op mijn privacy wanneer iemand mijn gegevens – foto’s, in dit geval – misbruikt.

Op het DigitaleZorg Event op 21 juni luisterde ik naar een presentatie van Yori Kamphuis, beveiligingsspecialist. Bevlogen vertelde Kamphuis over beveiliging van online informatie en gaf hij een aantal spraakmakende voorbeelden van Amerikaanse ziekenhuizen waarbij versleutelde patiëntengegevens door hackers gestolen werden, en voor grote sommen geld terug verkocht werden aan het ziekenhuis. Maar ook in Nederland zijn er hackers die op medische informatie uit zijn. Het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda werd in het najaar van 2012 opgeschrikt nadat patiëntendossiers met diagnoses, echo’s, scans en labuitslagen waren uitgelekt. Een hacker kon door een voor de hand liggend wachtwoord in te voeren toegang krijgen tot vertrouwelijke gegevens.

Dat iemand inbreuk kan maken op mijn persoonlijke of vertrouwelijke informatie is niet iets waar ik dagelijks over mee bezig ben. Maar het incident met Sophie zet me wel aan het denken. Hoeveel andere informatie is er eigenlijk online terug te vinden van mij? Zou iemand daarmee ook echt iets kunnen manipuleren of die gegevens gebruiken voor zijn of haar eigen gewin? Wat zijn de risico’s of implicaties als mijn medische gegevens openbaar worden gemaakt? En wat als het niet enkel gaat om het stelen van mijn foto’s, maar een situatie waarbij mijn eigen veiligheid of gezondheid in het geding komt?

Lastige vragen, waar ik zelf ook niet direct een antwoord op heb. Wel weet ik dat ik voortaan graag zelf kies welke foto’s ik naar wie stuur. Zodat ik gewoon de praktijk van mijn nieuwe huisarts binnen kan lopen zonder te horen “Zeg, ken ik jou niet ergens van…?”